Toeleven naar en voorbereiden op een unieke run
Na ruim drie maanden van voorbereiden, vertrokken we op woensdagmiddag met een vroege vlucht naar Alicante, vol verwachting voor de VI Gran Carrera del Mediterráneo. Op vrijdag haalden we ons startbewijs op, nadat we die ochtend al een deel van het parcours verkend hadden. Alles leek gereed voor een onvergetelijke race, totdat we diezelfde avond een onverwachte e-mail ontvingen: het evenement was geannuleerd. Vanwege de zware DANA-storm en de verwoestende gevolgen in de regio Valencia, had de overheid besloten de race af te gelasten.

Ons Besluit: De Gran Carrera toch lopen
Hoewel we het besluit van de Spaanse overheid volledig respecteren en ook wel kunnen begrijpen, besloten we zaterdagochtend om de race alsnog zelf te gaan lopen. Met een gezamenlijk doel voor ogen – een eigenschap die zowel bij langeafstandslopers als ondernemers past – wilden we deze uitdaging niet zomaar opgeven.

Startpunt en samenhorigheid
Zondagochtend om 9 uur arriveerden we bij het startpunt en zagen we al snel dat we niet de enigen waren. Verschillende hardlopers verschenen in het officiële shirt van het evenement, sommigen zelfs met hun startnummer nog op hun borst. De sfeer voelde aan als een échte race.

Obstakels van een ongekend en ongerept parcours
Al snel bleek dat een eigen georganiseerde run iets heel anders is dan een officieel parcours. In Alicante zelf liepen we door verkeerslichten en moesten we regelmatig wachten op groen. Toen we uiteindelijk de grote weg bereikten, bleek er gelukkig een voetgangersstrook langs de drukke weg te zijn. Deze volgden we tot El Palmeral, waarna we stukken door de rotsachtige berm moesten lopen en soms een paar meter heel dicht langs de witte strepen van de snelweg.

Door rotsachtig duingebied
Bij een belangrijk kruispunt staken we de brug over en vonden we een veilig geplaveid pad dat ons richting de kust leidde. Onze persoonlijke verzorgingspost, met water gebracht door Naud en Hay, stond klaar. We vervolgden de route langs de stranden van Urbanova en daarna, toen de boulevard plotseling stopte, volgden we een tip van een voorbijganger om door de rotsachtige duinen omhoog te klimmen. Het ruige landschap leidde ons verder langs de kustlijn, uiteindelijk richting Los Arenales del Sol.

Laatste kilometers en onze finish
Na een prachtige omweg door de natuur en een laatste stuk langs het strand bereikten we een in mozaïek geplaveide boulevard met prachtige palmbomen, waar we de laatste kilometers goed konden doorlopen. Het piepkleine eilandje Tabarca in de zee was nu goed zichtbaar, en al snel zagen we Santa Pola – ons eindpunt – in de verte. De laatste meters waren bijzonder: onze persoonlijke supporters, Naud en Hay, wachtten met een pot bier en luid gejuich. Samen haalden we onze laatste teamgenoot, de moeder van Hay en Naud, binnen.

Terug naar Alicante: Over het water
Voldaan en verrassend energiek besloten we de terugweg avontuurlijk aan te pakken. In plaats van de bus, kozen we voor een boottocht via het eiland Tabarca. Na een korte wandeling over het eiland namen we de grote boot naar Alicante en genoten we onderweg van de ondergaande zon op zee.

Bedankt, Alicante!
We hebben meer dan ons doel behaald, met een onvergetelijke ervaring rijker. Dankjewel, Alicante – we komen terug! Wie weet volgend jaar, misschien zelfs als deelnemers aan jullie eerste marathon: Elx-Alicante. ¿Quién sabe?

Team Duende Très